Ik had niet veel met Bristol City. Ik ken de supporters niet persoonlijk, ben er nog nooit geweest en heb nog nooit een wedstrijd van ze gezien. Wel zie ik ze vaak bij Willem II en ook hun vlaggen hangen er altijd mooi bij in het stadion. Dat is natuurlijk altijd top. Afgelopen weekend, na de gewonnen wedstrijd tegen Dordrecht was er geen tijd voor gezuip in D’n Beitel, er moest snel even een uurtje of 2 geslapen worden. Bristol City speelde namelijk in de finale van de Johnstone’s Paint Trophy tegen Walsall; een mooie gelegenheid eens kennis te maken met the Cider Army.
Om kwart voor 2 zouden we elkaar terugzien bij het Willem II stadion. Dit liep iets uit en later dan gepland konden we aan de reis richting Calais beginnen. Onderweg was er ruimte voor sommigen om even te slapen en hield De Kruikenzeiker de chauffeur wakker met wat onzin-verhalen. Mooi op tijd hadden we de trein onder het water door en reden we richting Londen. Onze reisgenoten in de auto voor ons wisten de weg wel zeeje ze. Jao. De chauffeur had me net in slaap laten dutten door verhalen over vakanties naar Salou toen ik wakker schrok omdat onze escort voor ons met nog 5 meter te gaan kenbaar maakte de afslag te nemen. Als een ware Sven Kramer nam onze chauffeur op het laatste moment de afrit. Niet dat wij de weg wisten, maar toen we 2 keer langs een discutabel vreettentje met de even zo foute naam BJ’s Diner kwamen, wisten we wel dat die Gerard Kemkers voor ons het niet bij het juiste eind had.
Maakte geen reet uit, want al om kwart voor 8 kwam de prachtige hoge boog van Wembley in zicht. Tegen het alleszins schappelijke (kuch!) tarief van 30 pond voor een dag parkeerden we de waggies in de parkeergarage. Na uren in een auto te hebben gezeten met de lucht van een scheetjes latende pizzabakker is het echt tijd om zuurstof te happen en de benen te strekken. Gezien het tijdstip was er nog niks open en dus waren we overgeleverd aan de McDonalds om daar te ontbijten. Dan weet je dat de rest van de dag alleen maar beter kan worden.
Toen het ook in de McDonalds begon te stinken zijn we maar buiten in het zonnetje gaan zitten. Daar kwamen ineens 2 bussen langs waarin duidelijk Willem II-supporters zaten. Voor ons het signaal ons richting kroeg te bewegen. Het was in Crystal te doen vandaag. De bussen hadden er ongeveer een uur over gedaan om ergens te parkeren en toen zagen we eindelijk een flinke groep Tilburgers aan komen lopen. Er werden wat handen geschud met bekenden en er werd verteld wat er allemaal kut was aan de heenreis.
Om 10 uur ging eindelijk de ‘kroeg’ open. Ik werd gefouilleerd door de broer van Regilio Simons en kwam in een lege zaal aan. Er was ruimte voor misschien wel 1000 man, en daar stonden dan 20 Willem II-ers in. Geen muziek, geen sfeer, niks. De zaak werd gerund door Engelsen van Pakistaanse afkomst, en die houden van kitsch. Zo waren er lelijke kroonluchters en lelijke knipperende lampen. Dat mag ik graag zien. Op foute SuperSweetSixteens op MTV laten ze altijd ballonnen met helium tegen ’t plafond vliegen. Dat deden ze bij Crystal Clubs ook, en dan weet je dat het een dolle boel wordt.
Er kwamen meer en meer supporters binnen van vooral Willem II. De blikken bier namen gretig aftrek voor een bedrag van 3 pond en het werd gezelliger en gezelliger. Achter de zaal was een soort van tuin waar Onslow en Daisy de rillingen van krijgen. In het warme zonnetje konden we daar genieten van de architectuur van het enorme Wembley Stadium en een pronkstuk uit de collectie van het Openluchtmuseum van Tsjernobyl. Ook buiten werd het drukker en we vonden in de Bristol City-supporters zeer waardige drinkebroers.
Er waren heel veel bekenden uit Tilburg, het voelde een beetje als een Europese uitwedstrijd. Buiten was het chill, binnen was er gezang van de Bristol City-supporters en boven? Boven was rustig een Pakistaanse bruiloft aan de gang. De gasten mochten via de eerder genoemde vuile tuin naar het feest toe. De entree was werkelijk schitterend. Een Romeinse façade, met daar onder een van kleur veranderend lichtje, was het pronkstuk van het gebouw. Daarvoor stonden 2 gouden beelden van een olifant met daarvoor 2 plantenbakken met daarin een heg met knipperende kerstverlichting. Het was prachtig. De oogverblindende schoonheid en de opmerkelijke gasten maakten het een mooi stukske vermaak. Bruidsmeisjes liepen naar de entree, terwijl supporters probeerden het onkruid op de enorme berg bouwafval kapot te zeiken.
Ondertussen werden de Engelsen binnen luidruchtiger en draaide de DJ enkele meelallers. ‘Hi Ho Bristol City!‘ en het ontzettend foute ‘I am a cider drinker‘ waren m’n favoriet. De hele zaal zong lekker mee en de helft van de TIlburgers stond met z’n telefoon filmpjes te maken van de sfeer. Tjah…als je net zo’n wedstrijd met een enorme bout sfeer gehad hebt als tegen Dordt, dan bende zo onder d’n indruk. Het was ook wel echt prachtig. Mensen werden zatter, de zaal werd heter en dan is het tijd voor mensen om hun shirt uit te doen. Een tafel werd leeg geruimd en nat gemaakt met bier om vervolgens over diejen tafel heen te glijden terwijl mensen d’r omheen bier gooien. Het blijft mooi volk, die eilanders. Gooi d’r een zooi Tilburgers bij en ge het een puinhoop waar die Pakistanen over 5 maanden nog de resten van tegenkomen.
Nog 10 minuten riep de DJ. Mensen snelden nog even naar de bar om een blik bier of cider te halen. Dat feest ging niet door. In deze ‘kroeg’ houden ze niet zo van vuurwerk, zo bleek toen iemand een goeie rookbom afstak en een deel van ze zaal zich vulde met rook, en het andere deel met stank. De rookmelders gingen net zo leuk knipperen als het kitscherige lampje buiten en de DJ riep vervolgens om dat het afgelopen was. DIe weet ôk niet wettie wil. We gingen naar buiten waar de politie een deel van de steeg wilde blokkeren. Totaal nutteloos en het zorgde voor wat duw en trekwerk.
Met nog drie kwartier voor de wedstrijd was het tijd om de inwendige mens te kietelen. Een hamburgerkraam werd aangedaan. Ik heb een slechte ervaring met hamburgers in Engeland en toen men vertelde dat de plastic kaas ontbrak koos ik dan ook voor het broodje worst met bacon. De bacon was op en dus werd het ui. Een klodder ketchup d’r op en het vreetfestijn kon beginnen. Ik had zojuist mijn voorganger, Kostas II aangeraden ook een broodje worst te nemen en beiden kregen we enorme spijt van deze keuze. De worst was een soort klonterige zwijnenstront verpakt in de gebraden voorhuid van 33 buidelratten. Kostas verwijderde de worst en koos er dus voor om een broodje ui met ketchup te eten. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
Goed, tijd om die finale eens te bekijken. Met een roltrap mochten we naar onze tribune waar meerdere groepjes Willem II-ers verspreid over de 3e ring zaten. Hoog, maar behoorlijk comfortabel voor zo’n groot stadion. Alleen roltrappen, kom op zeg. De wedstrijd en de sfeer vielen helaas erg tegen, volgens mij. Er klonk af en toe een ‘Come on you reds!’ maar echt een dolle boel werd het niet. Het gaf menig Willem II-er de kans om even de ogen dicht te doen in het Londense zonnetje. Bristol City won eenvoudig met 2-0 en de Johnstone’s Paint Trophy ging met de Cider Army mee naar huis.
Het was voor ons ook een mooi moment om huiswaarts te keren. De parkeergarage werd opgezocht en we gingen maar vast in de rij staan. Duizenden mensen die tegelijk weg wilden, dit ging nog wel effe duren. Goed, in de Tilburgse colonne lieten we onze gidsen maar weer voor gaan, iets dat niet gewaardeerd werd door een stel in een kruising tussen een Landrover en een Fiat Multipla. De inzittenden waren net zo debiel als laatstgenoemde miskleun. Meneer dreigde tegen de auto aan te rijden en mevrouw stapte uit om naar ons te schreeuwen. Een keer terug schreeuwen verhielp dat laatste al, het eerste werd nog even erger toen één van ons na het betalen van de parkeerkaart terug de auto in wilde stappen. Meneer dreigde toen hem omver te rijden. Het moet gezegd worden, als je met Eucalypta naast je een Tilburger dreigt aan te rijden die met 7 maten de hele dag heeft staan zuipen hedde wel lef. Het bleef gelukkig bij dreigen en moeilijk kijken.
Meteen na het verlaten van de parkeergarage kwamen we terecht in hetzelfde probleem. Londen was één grote file. We gingen naar rechts, we gingen naar links, gingen weer invoegen, raakten elkaar kwijt, vonden elkaar weer en reden van de file weg in een poging deze te ontwijken. De file was voorbij en het gas ging open. Als Fast & the Furious deel 8 er komt kan ik wel 2 mensen aanraden voor een auditie. BIj mij ging het lichtje uit en ik werd wakker op het moment dat mijn reisgenoten hun frustratie kenbaar maakten want we hadden de trein op enkele minuten gemist. Het gaf mij de kans ongezien wat kwijl van m’n te jas vegen. We gingen naar de Burger King ter plaatse om de worst van eerder die dag te doen vergeten. Ze waren niet erg klantvriendelijk bij de nep-McDonald’s, en vooral Kostas II was woest. Uitspraken als “Ik zie die hoer geen friet bakken hoor!?” waren nodig om het personeel op scherp te zetten. Met een volle maag zetten we koers richting trein, al was het wat later dan gepland. In de trein werd er nog kinderachtig gedaan onderling en werden er nog wat vuile verhalen uitgewisseld over handdoeken in anjers en fruitella’s in poezen. Uiteindelijk sloeg ondergetekende om 03.40 de deur achter zich dicht.
Het was een prachtige trip. Veel gelachen, veel gedronken en veel te weinig geslapen. Ik had van te voren niet veel met Bristol City, maar ik kan je vertellen dat het een hele warme, gezellig en mooie club is. Er loopt van alles door elkaar en iedereen is even relaxt. Alle Bristol City supporters en aanwezige supporters bedankt, het was top.
Wat is nou mooier dan twee bevriende clubs die samen een oefenwedstrijd spelen in de zomer? Teken de petitie!